Kay’s Friends

 

Ik zal me eerst ff voorstellen;  ik ben Misthy’s friend Kwinty.

Ik ben nu 3 jaar en in mijn leven,  heb ik mijn bazen
al vaker met mijn fokker horen praten over puppy’s.

Mijn bazin leek het altijd al mooi, als er kleine Kaytjes geboren mochten worden.

Kay was de zoon van mijn over-overgrootoma Holly Two.
Ik heb 1½ jaar een hele mooie en liefdevolle tijd samen met hem gehad.
Hij was mijn hartsvriend, en van vele anderen.

Helaas hebben we, op veel te jonge leeftijd, afscheid van Kay moeten nemen.

Nu hoorde ik mijn bazen regelmatig praten over Kay’s friends….
En dat zouden dan mijn puppy’s zijn??? Ik snapte er helemaal niets van.

 

Een jaar geleden moest ik foto’s laten maken.

Geen foto’s, waarvoor ik netjes moet zitten.
Voor deze foto’s, moest ik even verplicht gaan slapen en werden door een dierenarts gemaakt.
Ik stond er wel goed op, want de Raad van Beheer gaf mij de beste uitslag, die je kan bedenken.
Nou laat mij de volgende keer maar naar zee gaan, om foto’s te maken.

 

Ook moest ik mee naar enkele clubmatches.
Eerst een hele ochtend wachten, ik werd nog netjes geborsteld en daarna moest ik
aan een mevrouw laten zien, hoe mooi ik was.
Ik hoorde, dat veel witjes voor zo’n show zelfs in bad gingen; gelukkig hoefde ik dat niet.

Geef mij maar lekker een modderbadje…  dat is toch veel leuker.

Op het eind van zo’n keurings-dag waren mijn bazen wel trots op mij

(zijn ze anders ook hoor) omdat ik dan een uitmuntend of zeer goed had gehaald.

 

In oktober 2016 had ik al wel alle resultaten gehaald (ik geloof het meteen),

maar we gingen toch nog een keer naar een clubmatch. 

Deze keer was het wel superleuk.
Mijn fokker en de dekreuhouder hadden een date voor mij geregeld met de reu Rudy.

Wat “een date” betekent weet ik niet. Maar ik weet wel, dat Rudy een hele lieve reu was
en dat we meteen dikke maatjes waren toen we elkaar ontmoeten,
dit tot groot genoegen van onze bazen.

In oktober moest ik trouwens ook een fokgeschiktheidskeuring ondergaan.

Dan bekijken ze niet alleen mijn uiterlijk, maar ook mijn gedrag.
De uitslag was schijnbaar goed, want het thuisfront was superblij met de uitslag van de rapporten.

 

Maar goed…. inmiddels zijn we dus bijna 2 jaar verder.

En heb ik bovenstaande allemaal, vrijwillig – verplicht - mee mogen maken.

In maart 2017 gingen we op vakantie.

Erg vreemd; ik had namelijk al bijna 2 weken last van mijn loopsheid.

Normaal blijven we dan lekker thuis.

Maar het was geen straf want we waren nog maar nauwelijks op ons stekkie

& toen kwam vriend Rudy op visite.

Deze keer was hij wel van het padje af, door mijn heerlijk odeurtje,
maar het spelen met elkaar werd nog even uitgesteld.

Alle betrokken partijen waren druk met elkaar aan het bellen en afspraakjes aan het regelen.

Ik ving iets op van dubbel- feest, een jarige en…… (meer kon ik niet verstaan) bij Rudy thuis.

 

Juist op de dag dat de hormonen door mijn keel jaagden en met een doos gebak van de jarige
gingen we naar Rudy zijn huis.

Ik zou er een spelletje van maken, maar voordat ik het wist had Rudy mij te pakken.
A-ha….dat is is dus dubbel feest.
Tja, dan ben ik niet te flauw, en heb Rudy ook maar ff een kwartiertje vast gehouden.

De eerste geslaagde avond, vond een ieder.

 

De dag erna mochten we weer; helaas had Rudy teveel spierpijn.
Maar we kregen een 3e poging….

Wederom een geslaagde dag voor ons allemaal!

Maar wat ik toen nog niet wist; ik ging met een volle buik naar huis.

Dit bleek 4 weken later, toen we weer naar de dierenarts gingen,

die foto’s van mijn buik maakte.
Mijn bazin belde dolgelukkig met de fokker &  ze spraken over een droom die uit ging komen.

In de loop van de weken groeide de omvang van mijn buikje.

Omdat we nog een keer naar de dierenarts moesten,

hebben ze voor de gein weer foto’s laten maken.
Nou…ik vind het geen grapje meer.

Mijn bazin schijnbaar ook niet, want die belde meteen met de fokker;
het zijn geen 7, maar 11 wereldwondertjes.

 

Ik had het vrouwtje al 3 nachten wakker gehouden, omdat ik me echt niet lekker voelde.

Zaterdagnacht (7 mei) werd het wel heel erg & besloot ik om de kist op te zoeken,

die inmiddels al een week (om wat voor reden dan ook) in de huiskamer stond.

Het team werd midden in de nacht bij elkaar geroepen; ….alarm…alarm…

Ik wist ook niet wat er ging gebeuren, maar ik had wel heel veel buikpijn.

Alsof ik al jaren ervaring had, bleef ik erg relaxed en kwam de 1e pup om 5.20 ter wereld.

Een kwartier later weer 1 en na 10 minuten kwam nummer 3.

Gelukkig was mijn fokker nu ook aanwezig, zodat mijn bazin ook rustig werd.

Met tussentijden van ½ tot 1 uur werden mijn volgende kindjes geboren tot 12.00 uur.

Hierna heb ik 2 zware uren gehad, waarna het 11e puppy ter wereld kwam.

Volt trots en wat een ervaring, met mijn 7 zonen en 4 dochters.

Voordat de hulptroepen afscheid namen, werden al mijn kindjes gewogen

en goedgekeurd. Met de conclusie, dat het een hele mooie bevalling is geweest.
Ik voel me op en top moeder, en erg gelukkig met mijn elftal.

Helaas komt er na 5 dagen onrust. Teefje geel lijkt niet meer te groeien.

Na een paar dagen extra zorg en aandacht is besloten om Angel
(zo hebben we haar genoemd) naar Kay te laten gaan.

De dierenarts vertelde, dat ze een aangeboren hartafwijking had.
Deze lieve dochter had dus geen levenswaardige toekomst.

Hoe moeilijk en verdrietig ook; we hebben op  dag 9 deze keuze moeten maken.

Alle broertjes en zusjes hebben, ieder op hun eigen manier, afscheid van Angel genomen.

Tot de laatste minuut heb ik haar liefdevol verzorgd en aandacht gegeven.

Toen de dierenarts naar huis ging, heb ik alle tijd gekregen om waardig afscheid te nemen.

Hoe oneerbiedig het ook klinkt…. nadien kwam de rust (voor iedereen) weer terug.

 

Toen de puppy’s  5 weken oud waren, kreeg ik last van mijn tepels.

Het bleek, dat ik tegen een melkklierontsteking aan zat.

Die scherpe tandjes waren dan ook niet prettig.

Toch heb ik mijn tandjes op elkaar gehouden & alles op alles gezet, om ze te blijven voeren.

Gelukkig kregen ze ook al vleespap.

Met alle liefdevolle verzorging voor mij en mijn kindjes,

hebben we een ontsteking kunnen voorkomen.

Nu klinkt het allemaal dramatisch, maar dat was het zeker niet hoor!

Ik ben 8 weken een zorgzame en liefdevolle moeder geweest…..

En dat ben ik nog….

 

Vol trots woon ik nu samen met 1 van mijn zonen.

Ze hebben hem Kayne genoemd;

Vernoemd naar bloedverwant Misthy’s Friend Kay en

opa Crystal moon’s Sparkling Kane.

6 van de 10 puppy’s zijn in het Brabantse land gebleven.

Vanaf half juli hebben alle puppy’s een liefdevol mandje gevonden.

Nadien hebben we al 2x een puppy-terugkomdag gehad.
Zo mooi en bijzonder, om contact te mogen blijven houden.

Mijn bazen gaan proberen een reünie te organiseren,

bij de Zwitserse Witte Herder  Vereniging Nederland.

Misschien dat we jullie daar nog mogen ontmoeten.

 

Een dikke knuffel van mama Kwinty en haar 10 puppy’s